de Zanger

Wie doet dat nou een uitvaartfotograaf?

Tja, wie doet dat nou? Het kan het bij iedere uitvaart. In Dordrecht, in Alblasserdam?

Is de uitvaart groots met bijzonder rouwvervoer, of juist heel intiem, met een select gezelschap aanwezigen? Dit maakt allemaal niet uit. Waar het om gaat is om een herinnering in beeld te brengen. Om sfeerimpressies te geven.

En niet alleen op de dag van de uitvaart, maar ook in de dagen voorafgaand aan de uitvaart. Foto’s van de opbaring, van de bloemen die al bezorgd worden, van het sluiten van de kist. Het zijn allemaal bijzondere momenten die je beleeft in een roes. Achteraf denk je, hoe ging dat ook alweer of hoe hebben wij dat gedaan?

De fotoreportage kan helpen in het rouwproces. Het kan helpen om terug te kijken op de week van afscheid nemen en de dag van het afscheid. Of nog veel later als de kleinkinderen wat groter zijn om hen te herinneren hoe het ook alweer ging in de eerste week nadat opa of oma was overleden.

Zelf heb ik ruim 20 jaar geleden bij de uitvaart van mijn ouders wat foto’s gemaakt, juist omdat mijn kinderen toen nog klein waren en ik later met ze wilde kunnen praten over opa en hoe die dag gegaan was.

Maar dan loop je met een camera (tegenwoordig je telefoon). Dat is niet ideaal, want je wilt omkijken naar de andere familieleden die misschien steun nodig hebben en je bent zelf bezig met afscheid nemen.

Nu in deze tijd wordt het steeds gebruikelijker om ook een afscheidsfotograaf te bespreken. De fotograaf komt vooraf thuis langs, er moet ook met de fotograaf namelijk wel een klik zijn. De fotograaf mag zeker geen storende factor zijn, moet eigenlijk onzichtbaar zijn. Maar wel op de juiste momenten de juiste plaatjes maken.

Dit wordt vooraf ook besproken, wat wil de familie vastgelegd hebben? De foto’s worden bewerkt en indien gewenst kan er een album gemaakt worden voor de familie.

Ik werk samenwerking met 2 fotografen. Het fotograferen van een uitvaart is altijd onverwacht en ook zij hebben andere opdrachten dus het kan zo maar zijn dat een van de twee niet kan. Dan is het prettig dat je terug kunt vallen op een ander vertrouwd persoon, waarvan je weet dat hij/zij goed werk levert en prettig in de omgang is.

De ene fotograaf is Jose Donatz zij heeft een website over afscheidsfotografie die kunt u hier bekijken. En de ander fotograaf is Peter Verheijen zijn website kunt u hier bekijken.

Dit weekend was weer een sterrenregen te zien. Dat brengt mijn gedachten teug naar een paar jaar geleden. Marjolein en Gerard zouden voor het eerst mama en papa worden, maar bij een echo bleek hun kindje een groei-achterstand te hebben. Een ziekenhuisopname met strikte bedrust en vele echo’s volgden. Een onzekere tijd brak aan en blijde verwachting ging over in onzekere spanning. Wat er precies aan de hand was, wisten de artsen  niet. Wel werd aan de aanstaande ouders verteld dat zij rekening moesten houden met het feit dat hun kindje mogelijk snel na de geboorte zou komen te overlijden. Dit was het moment dat de aanstaande ouders contact zochten met mij. Ik ben bij hen geweest in het ziekenhuis. We hebben kennis gemaakt en het een en ander besproken. Ze zouden mij als het nodig was, bellen na de geboorte van het kindje.

Twee weken later kwam helaas het telefoontje. Eva was geboren en na anderhalf uur gestorven in de armen van papa en mama.

Marjolein moest nog een paar dagen blijven in het ziekenhuis. Eva mocht op de kamer blijven bij haar moeder.  Gerard is samen met opa een mooi mandje gaan kopen. Ook hebben  de ouders in het ziekenhuis  zelf aangifte van geboorte en overlijden gedaan. En na drie dagen zijn ze met zijn drieën naar huis gereden. Daar heeft Eva tot aan de dag van de uitvaart in haar eigen bedje gelegen.

In de familiekamer van het crematorium hebben we samen met de ouders, opa’s en oma’s een mooi laatste uur gehad met Eva. Er is muziek gemaakt, er zijn kaarsjes aangestoken. Er zijn lieve woorden gesproken.

En zo werd Eva een sterrenkindje.

Laatst was ik bij een meneer op leeftijd om de uitvaart van zijn overleden vrouw te regelen. Het echtpaar had geen kinderen en na een hele sterke periode, was meneer uitgeput van de zorgen om zijn vrouw.. Na heel veel jaren samen moest hij nu, met veel pijn, afscheid nemen van het liefste wat hij had. Samen met hem hebben we de laatste verzorging gedaan. Mevrouw was nog even thuis deze laatste paar dagen en het was heel bijzonder om te zien hoeveel liefde hier in dit huis was. Enkele neven en nichten kwamen helpen, zij zorgden voor het bezoek en voor de maaltijden zodat meneer alle tijd kon nemen om bij zijn vrouw te zijn.
Ondertussen kreeg de afscheidsplechtigheid steeds meer vorm. De muziek werd uitgezocht, de fotoalbums kwamen op tafel en de verhalen werden verteld,. Verhalen over hoe ze elkaar hebben leren kennen, de anekdotes, een mooi leven samen.

Een paar dagen na de afscheidsplechtigheid nam ik contact met hem op om te horen of het een beetje ging met hem. De afgelopen week was er zo veel aanloop geweest, maar hoe ging het nu verder?
Ach, hij was zo sterk, hij moest verder, vertelde hij en was aan het regelen geslagen. Hij had een start gemaakt met het uitzoeken van alle papieren. Maar de afronding van de financiële en administratieve zaken was best veel werk en eigenlijk wist hij niet waar te beginnen. Ook hierbij kon ik hem ondersteunen. Ik ging langs en vertelde dat ik, als hij dat wilde, hem in contact kon brengen met een kennis uit het vak. Mijn kennis Cor de Roo biedt namelijk “Dienstverlening na overlijden” aan. Meneer was hier heel blij mee en toen ik na een week of vier bij hem op de koffie ging vertelde hij dat hij samen met Cor alle papieren had uitgezocht, de toeslagen had aangevraagd en weer grip op zijn administratie had. Kortom, hij wist waar hij financieel aan toe was.
In dit prachtige vak kan je, met de juiste personen om je heen, mensen helpen om heel voorzichtig weer de draad op te pakken.
Nieuwsgierig geworden? Kijk eens op de website van Cor de Roo.