Steun en toeverlaat in moeilijke tijden

Dan ineens hoor je dat er iemand dichtbij ziek is. Ernstig ziek, kanker, maar er is behandeling mogelijk en het traject van chemo wordt gestart.

Ondertussen heb ik mijn droom waargemaakt. Ik heb de opleiding tot uitvaartbegeleidster afgerond en ben ook aan het werk als zodanig.

Het onderwerp doodgaan is hier, zoals voor veel mensen, een lastig onderwerp.
Helaas wordt de persoon steeds zieker. Op een gegeven moment ben ik een avond mantelzorger, terwijl de andere gezinsleden even buitenshuis stoom gaan afblazen. Nu zal het gesprek wel op het onderwerp uitvaart komen…. maar nee, en ik als beginnende uitvaartbegeleider vind het ook heel lastig om hier zelf over te beginnen.

Zo gebeurt het dat, enkele weken later, als het overlijden daar is, de directe nabestaanden geen idee hebben wat te doen. Er is een uitvaartverzekering bij een grote maatschappij en deze wordt gebeld. Deze komen langs en gaan het een en ander regelen. Maar s’avonds word ik gebeld. Wat moeten ze nu? Er is echt geen klik met de begeleider die bij hen komt.

Ik ben direct in mijn auto gestapt en naar hen toe gereden. Daar heb ik geïnventariseerd wat er reeds besproken is, wat ze willen en met wie ze hebben gesproken. Daarna heb ik met de maatschappij gebeld, uitgelegd wat er gebeurd is en aangegeven dat ze met deze begeleider niet verder willen. Er wordt begrip getoond en gezegd dat er de volgende dag iemand anders langs zou komen.
Ik heb toen aangeboden dat ik bij het gesprek aanwezig zou kunnen zijn en dat ik verder hun belangen wil behartigen bij deze maatschappij en de uitvaart voor hen wil leiden.
Het technisch handelen zoals het lichaam verzorgen, opbaren en de crematie aanvragen heb ik bij de grote maatschappij gelaten, het menselijk stuk heb ik op me genomen.

De dag van de uitvaart was aangebroken, best spannend, mijn tweede of derde uitvaart en dan gelijk zo dichtbij.

Een uitvaart kan je maar één keer doen dus het moet goed gaan. En het is goed gegaan.

Dit maakt het vak van uitvaartbegeleider zo mooi. In een, voor nabestaanden, moeilijke tijd kan jij als begeleider hun steun en toeverlaat zijn.

En dit weekend heeft mijn dochter met de 010 City Swim, samen maken we kanker kansloos, meegedaan.

Ter nagedachtenis aan allen die deze ziekte niet overleven. Ik ben trots op haar.

Geboorte en overlijden, zo dicht bij elkaar.

Ik heb weekend dienst, de eerste melding kwam vrijdagavond om 22.30 uur. Nadat ik de familie uitgebreid had gesproken en de verzorgers samen met de familie de laatste verzorging hadden afgerond, sprak ik af de volgende morgen 9.30 uur terug te komen om alles met betrekking tot het afscheid te bespreken.

Het was erg warm, zoals het al dagen was.

Na een voor mij onrustige nacht door de warmte, ging ik naar de familie.

Daar aangekomen zat het huis al vol mensen. Eerst ben ik met de weduwe bij meneer gaan kijken. Voor mij gelijk de gelegenheid om te kijken of alles nog goed ging.

Een kwaliteitsmoment met zijn drieën. Dat heb ik mevrouw ook op het hart gedrukt, neem deze momenten, u heeft er niet voor niets voor gekozen uw man thuis te laten blijven tot de dag van de uitvaart.

Daarna ben ik met de eigen kinderen en mevrouw rond de tafel gaan zitten en zijn we de wensen gaan bespreken. Ondertussen ging mijn telefoon.

Een volgende melding. Ik sprak af om daar rond 12.30 uur te zijn. Het verzorgingsteam zou direct al naar de familie gaan. Terwijl ik onderweg was  van de ene naar de andere familie nog wat zaken telefonisch geregeld. Ik kwam aan in de straat waar ik moest zijn. Daar stond iemand voor het woonhuis al zenuwachtig heen en weer te drentelen. Ik kwam aan gelopen met mijn koffer en werd al haast naar binnen getrokken. Ik vroeg nog of dit familie XX was, ja , ja,  en ik werd een openstaande deur naar binnen geduwd. De wachtende persoon bleef buiten staan roken.

Er was een trap naar boven. Aarzelend zette ik mijn voet op de onderste tree. Toen ik halverwege de trap was, verscheen er een hoofd in het trapgat. Daaronder zag ik een wit uniform ?? Eh… dit was voor mij een vreemde, niet een van de verzorgers uit ons team, bovendien lopen die ook niet in het wit. Bent u de verloskundige, vroeg deze persoon?  Oh, dat verklaarde direct heel veel! Nee dus, ik ben de uitvaartbegeleider en ik denk dat ik niet op het juiste adres ben. Ik moest bij het benedenhuis zijn.

Geboren worden en doodgaan, twee heftige emoties, uitersten van het leven, maar zo dicht bij elkaar.

Leider of verzorger?

Leider, verzorger…nee ik begeleid.

Natuurlijk als er een extra handje nodig is bij de laatste verzorging zal ik niet schromen om dit te doen, en op de dag van de uitvaart ben ik degene die zorgt dat alles in goede banen wordt geleid. Maar in aanloop naar dit moment begeleid ik de nabestaanden.

Na de melding van overlijden ben ik het aanspreekpunt en geef de nabestaanden aan wat er noodzakelijk moet gebeuren en wat er kan. Samen kijken wij wie welke rol daarin kan spelen. Bij een afscheid kan heel veel. Het is belangrijk dat het afscheid past bij wie de overledene was en waar de nabestaanden zich goed bij voelen.