Nou Els a.s. zondag is het zo ver, om 16:00 uur.
Dit bijna opgewekte telefoontje kreeg ik van de week. Een familie waar ik al diverse keren langs was geweest om de uitvaartwensen te bespreken, hadden nu een datum en tijd gekregen waarop de euthanasie plaats zou vinden.
En zo’n zondag is voor mij dan ook wel een bijzondere dag.
Ik startte die dag met mijn gewoonlijke zondagsritueel. Een uitgebreid ontbijtje met verse jus, een warm croissantje en een zachtgekookt eitje. Maar ondertussen gingen mijn gedachten naar die andere familie, hoe zou hun laatste ontbijtje zijn? Het hield me de hele dag bezig. Tijdens de strandwandeling samen met mijn hond dacht ik aan hen. Ik was wat onrustig, wilde eigenlijk naar huis. Het was nog lang geen 16 uur. Bovendien was het maar de vraag hoe laat ze mij zouden bellen.
Na de euthanasie moet eerst de schouwarts langs komen. Als deze het lichaam heeft vrijgegeven kan ik met mijn team aan het werk. Ik zeg altijd, er is beslist geen haast, bel mij maar als je daaraantoe bent, want als wij eenmaal binnen zijn gaat de trein rijden. En euthanasie is nogal wat. Het heeft best een inpakt op de mensen die achterblijven. Hoe goed alles van tevoren ook is doorgesproken. Hoe goed de achterblijvers ook de keus respecteren. Sowieso komen er diverse emoties kijken rondom een overlijden. Dus bij een euthanasie ook en dit kan heel verwarrend zijn? Dit wilde hij/zij toch, het is goed zo, deze kwaliteit van leven was geen kwaliteit meer. Er zijn positieve kanten maar ook schaduw kanten aan een ‘goede dood’
En daar gaat dit boek over. Veertig openhartige verhalen over wat ‘goede dood’ betekent voor nabestaanden?
