Ik heb weekend dienst, de eerste melding kwam vrijdagavond om 22.30 uur. Nadat ik de familie uitgebreid had gesproken en de verzorgers samen met de familie de laatste verzorging hadden afgerond, sprak ik af de volgende morgen 9.30 uur terug te komen om alles met betrekking tot het afscheid te bespreken.
Het was erg warm, zoals het al dagen was.
Na een voor mij onrustige nacht door de warmte, ging ik naar de familie.
Daar aangekomen zat het huis al vol mensen. Eerst ben ik met de weduwe bij meneer gaan kijken. Voor mij gelijk de gelegenheid om te kijken of alles nog goed ging.
Een kwaliteitsmoment met zijn drieën. Dat heb ik mevrouw ook op het hart gedrukt, neem deze momenten, u heeft er niet voor niets voor gekozen uw man thuis te laten blijven tot de dag van de uitvaart.
Daarna ben ik met de eigen kinderen en mevrouw rond de tafel gaan zitten en zijn we de wensen gaan bespreken. Ondertussen ging mijn telefoon.
Een volgende melding. Ik sprak af om daar rond 12.30 uur te zijn. Het verzorgingsteam zou direct al naar de familie gaan. Terwijl ik onderweg was van de ene naar de andere familie nog wat zaken telefonisch geregeld. Ik kwam aan in de straat waar ik moest zijn. Daar stond iemand voor het woonhuis al zenuwachtig heen en weer te drentelen. Ik kwam aan gelopen met mijn koffer en werd al haast naar binnen getrokken. Ik vroeg nog of dit familie XX was, ja , ja, en ik werd een openstaande deur naar binnen geduwd. De wachtende persoon bleef buiten staan roken.
Er was een trap naar boven. Aarzelend zette ik mijn voet op de onderste tree. Toen ik halverwege de trap was, verscheen er een hoofd in het trapgat. Daaronder zag ik een wit uniform ?? Eh… dit was voor mij een vreemde, niet een van de verzorgers uit ons team, bovendien lopen die ook niet in het wit. Bent u de verloskundige, vroeg deze persoon? Oh, dat verklaarde direct heel veel! Nee dus, ik ben de uitvaartbegeleider en ik denk dat ik niet op het juiste adres ben. Ik moest bij het benedenhuis zijn.
Geboren worden en doodgaan, twee heftige emoties, uitersten van het leven, maar zo dicht bij elkaar.