Moeder en dochter leefden en woonden 70 jaar samen. Tot het echt niet langer meer kon en ze noodgedwongen allebei een eigen plekje kregen. Moeder in een verpleeghuis en dochter in een woonlocatie voor mensen met een verstandelijke beperking. Dankzij de goede zorg lukte het hen de draai te vinden en bleven ze elkaar zien.
En nu, anderhalf jaar na elkaar overleden en weer herenigd.
Met haar verhuizing naar de woonlocatie kreeg deze dame er een familie bij. En de begeleiders en bewoners van de woning veel meer dan een cliënt of een bewoner, iemand om mee te leven en voor te zorgen. Een vriendin. Iemand die je pad kruist. Een mens om van te houden.
Haar vaste begeleidster stopte haar in de kist een laatste keer in, omringde haar met poppen en beren, waar ze niet zonder kon slapen.
En in de week voorafgaand aan de begrafenis kwamen bewoners en begeleiders langs om tekeningen te brengen en nog één keer ‘een bakkie bij haar te doen’.
Zo gewoon, mooi en warm kan het zijn.
