Ik ben geraakt door een filmpje wat ik van de week kreeg toen ik bij een familie langs ging om nog even na te praten over het verlies waarbij ik ze heb mogen begeleiden.
Er waren achterkleinkinderen en die heb ik, zover zij wilde, betrokken bij alles rondom dit overlijden. Bij de opbaring thuis, maar ook bij de afscheidsdienst hadden zij een belangrijke rol. Oma had dit ook in hun leven.
Als ik dan zo’n filmpje terugzien ontroerd mij dat. Zo mooi hoe kinderen op een natuurlijke wijze omgaan met de dood en het naspelen met hun duplo. Ik heb de tekst uitgeschreven en enkele screenshots gemaakt van het filmpje.
“Dit is Els, en die staat voor het podiumpje. Dit zijn alle zitjes en daar kunnen alle mensen zitten en dit is de kist (let op de wielen er onder!) met allemaal bloempjes er op.
De kist gaat de oven in hier. Die gaat er zo in geschoven worden. Eerst halen we alle bloemetjes er af, die leggen we daar neer en dan gaat die zo in de oven rijden.”
Ik zeg altijd: “De dood hoort bij het leven. Je neemt je kinderen mee op kraamvisite dus waarom zou je ze niet meenemen om bij een overleden oma te gaan kijken?”
Wees open en maak het niet moeilijker dan het is.
Lieve groet Els