Een uitvaart kan je maar één keer goed doen

Een uitvaart doe je maar één keer en dit kan je dus nooit meer over doen. Daarom vind ik het heel belangrijk dat ik goed communiceer met de nabestaanden. Horen en voelen wat de uitgesproken maar vooral ook de onuitgesproken zaken zijn.

Spelen rondom de kist

In onze huidige samenleving is de dood niet meer zo’n vanzelfsprekend onderdeel van het leven als dat het vele tientallen jaren geleden was. Toen werd alles geregeld met buren. De overledene bleef vaak thuis en de kinderen speelden in dezelfde kamer.
Nu in deze veel individueler tijd, met kleinere gezinnen, gescheiden generaties (ouders wonen niet meer bij kinderen in), weten mensen vaak niet meer hoe met de dood om te gaan.
Dan is het fijn dat er tijdens het regelen van alles rondom het overlijden en de uitvaart een professional naast je staat. Een professional die jou terzijde staat en samen met de nabestaanden kijkt wat er in deze situatie nu nodig is.

Met kennis en inlevingsvermogen krijg ik als uitvaartbegeleider het vertrouwen van de nabestaanden en zij moeten zich veilig voelen om uit te spreken wat de wensen zijn. Maar ook de vragen en eventuele angsten zijn bespreekbaar. Hoe gaat het nu echt en wat moet er allemaal geregeld worden? Wat kan en mag er wel of juist niet? Kan ik de kinderen wel meenemen in dit hele proces rondom de dood?

Kinderen en dood

Betrek de kinderen erbij, benoem de zaken, bespreek onderwerpen op het niveau dat past bij de leeftijd van het kind en maak dingen niet onnodig ingewikkeld. Met heldere en duidelijke woorden help je ze verder. Als je dingen niet benoemt slaat de fantasie op hol en vullen kinderen zelf dingen in vanuit hun waarheid. Ik heb een heleboel boeken te leen om met kinderen te lezen of om ze zelf te laten lezen als ze wat ouder zijn.

Houvast en rituelen

Als uitvaartbegeleider ben ik er om houvast te bieden. Ik begeleid de familie en gebruik mijn kennis, ervaring en wijsheid om te zorgen dat er op de dag van de uitvaart voor iedereen ruimte is om op zijn of haar manier te rouwen en afscheid te nemen. In deze tijd waarin mensen opzoek zijn naar zingeving, zoeken mensen naar nieuwe rituelen. Rituelen die hen helpen te rouwen. Bedenk altijd past dit ritueel bij ons en bij de overledene? Bijna alles kan en mag tegenwoordig maar het is ook mijn taak om te leiden en in het oog te houden of het wat iemand wil ook past.

Uitvaartbegeleiding een veelzijdig vak.

 

Eva werd een sterrenkindje

Dit weekend was weer een sterrenregen te zien. Dat brengt mijn gedachten teug naar een paar jaar geleden. Marjolein en Gerard zouden voor het eerst mama en papa worden, maar bij een echo bleek hun kindje een groei-achterstand te hebben. Een ziekenhuisopname met strikte bedrust en vele echo’s volgden. Een onzekere tijd brak aan en blijde verwachting ging over in onzekere spanning. Wat er precies aan de hand was, wisten de artsen  niet. Wel werd aan de aanstaande ouders verteld dat zij rekening moesten houden met het feit dat hun kindje mogelijk snel na de geboorte zou komen te overlijden. Dit was het moment dat de aanstaande ouders contact zochten met mij. Ik ben bij hen geweest in het ziekenhuis. We hebben kennis gemaakt en het een en ander besproken. Ze zouden mij als het nodig was, bellen na de geboorte van het kindje.

Twee weken later kwam helaas het telefoontje. Eva was geboren en na anderhalf uur gestorven in de armen van papa en mama.

Marjolein moest nog een paar dagen blijven in het ziekenhuis. Eva mocht op de kamer blijven bij haar moeder.  Gerard is samen met opa een mooi mandje gaan kopen. Ook hebben  de ouders in het ziekenhuis  zelf aangifte van geboorte en overlijden gedaan. En na drie dagen zijn ze met zijn drieën naar huis gereden. Daar heeft Eva tot aan de dag van de uitvaart in haar eigen bedje gelegen.

In de familiekamer van het crematorium hebben we samen met de ouders, opa’s en oma’s een mooi laatste uur gehad met Eva. Er is muziek gemaakt, er zijn kaarsjes aangestoken. Er zijn lieve woorden gesproken.

En zo werd Eva een sterrenkindje.

In een tijd vol zorgen, een hele zorg minder

Laatst was ik bij een meneer op leeftijd om de uitvaart van zijn overleden vrouw te regelen. Het echtpaar had geen kinderen en na een hele sterke periode, was meneer uitgeput van de zorgen om zijn vrouw.. Na heel veel jaren samen moest hij nu, met veel pijn, afscheid nemen van het liefste wat hij had. Samen met hem hebben we de laatste verzorging gedaan. Mevrouw was nog even thuis deze laatste paar dagen en het was heel bijzonder om te zien hoeveel liefde hier in dit huis was. Enkele neven en nichten kwamen helpen, zij zorgden voor het bezoek en voor de maaltijden zodat meneer alle tijd kon nemen om bij zijn vrouw te zijn.
Ondertussen kreeg de afscheidsplechtigheid steeds meer vorm. De muziek werd uitgezocht, de fotoalbums kwamen op tafel en de verhalen werden verteld,. Verhalen over hoe ze elkaar hebben leren kennen, de anekdotes, een mooi leven samen.

Een paar dagen na de afscheidsplechtigheid nam ik contact met hem op om te horen of het een beetje ging met hem. De afgelopen week was er zo veel aanloop geweest, maar hoe ging het nu verder?
Ach, hij was zo sterk, hij moest verder, vertelde hij en was aan het regelen geslagen. Hij had een start gemaakt met het uitzoeken van alle papieren. Maar de afronding van de financiële en administratieve zaken was best veel werk en eigenlijk wist hij niet waar te beginnen. Ook hierbij kon ik hem ondersteunen. Ik ging langs en vertelde dat ik, als hij dat wilde, hem in contact kon brengen met een kennis uit het vak. Mijn kennis Cor de Roo biedt namelijk “Dienstverlening na overlijden” aan. Meneer was hier heel blij mee en toen ik na een week of vier bij hem op de koffie ging vertelde hij dat hij samen met Cor alle papieren had uitgezocht, de toeslagen had aangevraagd en weer grip op zijn administratie had. Kortom, hij wist waar hij financieel aan toe was.
In dit prachtige vak kan je, met de juiste personen om je heen, mensen helpen om heel voorzichtig weer de draad op te pakken.
Nieuwsgierig geworden? Kijk eens op de website van Cor de Roo.

Steun en toeverlaat in moeilijke tijden

Dan ineens hoor je dat er iemand dichtbij ziek is. Ernstig ziek, kanker, maar er is behandeling mogelijk en het traject van chemo wordt gestart.

Ondertussen heb ik mijn droom waargemaakt. Ik heb de opleiding tot uitvaartbegeleidster afgerond en ben ook aan het werk als zodanig.

Het onderwerp doodgaan is hier, zoals voor veel mensen, een lastig onderwerp.
Helaas wordt de persoon steeds zieker. Op een gegeven moment ben ik een avond mantelzorger, terwijl de andere gezinsleden even buitenshuis stoom gaan afblazen. Nu zal het gesprek wel op het onderwerp uitvaart komen…. maar nee, en ik als beginnende uitvaartbegeleider vind het ook heel lastig om hier zelf over te beginnen.

Zo gebeurt het dat, enkele weken later, als het overlijden daar is, de directe nabestaanden geen idee hebben wat te doen. Er is een uitvaartverzekering bij een grote maatschappij en deze wordt gebeld. Deze komen langs en gaan het een en ander regelen. Maar s’avonds word ik gebeld. Wat moeten ze nu? Er is echt geen klik met de begeleider die bij hen komt.

Ik ben direct in mijn auto gestapt en naar hen toe gereden. Daar heb ik geïnventariseerd wat er reeds besproken is, wat ze willen en met wie ze hebben gesproken. Daarna heb ik met de maatschappij gebeld, uitgelegd wat er gebeurd is en aangegeven dat ze met deze begeleider niet verder willen. Er wordt begrip getoond en gezegd dat er de volgende dag iemand anders langs zou komen.
Ik heb toen aangeboden dat ik bij het gesprek aanwezig zou kunnen zijn en dat ik verder hun belangen wil behartigen bij deze maatschappij en de uitvaart voor hen wil leiden.
Het technisch handelen zoals het lichaam verzorgen, opbaren en de crematie aanvragen heb ik bij de grote maatschappij gelaten, het menselijk stuk heb ik op me genomen.

De dag van de uitvaart was aangebroken, best spannend, mijn tweede of derde uitvaart en dan gelijk zo dichtbij.

Een uitvaart kan je maar één keer doen dus het moet goed gaan. En het is goed gegaan.

Dit maakt het vak van uitvaartbegeleider zo mooi. In een, voor nabestaanden, moeilijke tijd kan jij als begeleider hun steun en toeverlaat zijn.

En dit weekend heeft mijn dochter met de 010 City Swim, samen maken we kanker kansloos, meegedaan.

Ter nagedachtenis aan allen die deze ziekte niet overleven. Ik ben trots op haar.

Geboorte en overlijden, zo dicht bij elkaar.

Ik heb weekend dienst, de eerste melding kwam vrijdagavond om 22.30 uur. Nadat ik de familie uitgebreid had gesproken en de verzorgers samen met de familie de laatste verzorging hadden afgerond, sprak ik af de volgende morgen 9.30 uur terug te komen om alles met betrekking tot het afscheid te bespreken.

Het was erg warm, zoals het al dagen was.

Na een voor mij onrustige nacht door de warmte, ging ik naar de familie.

Daar aangekomen zat het huis al vol mensen. Eerst ben ik met de weduwe bij meneer gaan kijken. Voor mij gelijk de gelegenheid om te kijken of alles nog goed ging.

Een kwaliteitsmoment met zijn drieën. Dat heb ik mevrouw ook op het hart gedrukt, neem deze momenten, u heeft er niet voor niets voor gekozen uw man thuis te laten blijven tot de dag van de uitvaart.

Daarna ben ik met de eigen kinderen en mevrouw rond de tafel gaan zitten en zijn we de wensen gaan bespreken. Ondertussen ging mijn telefoon.

Een volgende melding. Ik sprak af om daar rond 12.30 uur te zijn. Het verzorgingsteam zou direct al naar de familie gaan. Terwijl ik onderweg was  van de ene naar de andere familie nog wat zaken telefonisch geregeld. Ik kwam aan in de straat waar ik moest zijn. Daar stond iemand voor het woonhuis al zenuwachtig heen en weer te drentelen. Ik kwam aan gelopen met mijn koffer en werd al haast naar binnen getrokken. Ik vroeg nog of dit familie XX was, ja , ja,  en ik werd een openstaande deur naar binnen geduwd. De wachtende persoon bleef buiten staan roken.

Er was een trap naar boven. Aarzelend zette ik mijn voet op de onderste tree. Toen ik halverwege de trap was, verscheen er een hoofd in het trapgat. Daaronder zag ik een wit uniform ?? Eh… dit was voor mij een vreemde, niet een van de verzorgers uit ons team, bovendien lopen die ook niet in het wit. Bent u de verloskundige, vroeg deze persoon?  Oh, dat verklaarde direct heel veel! Nee dus, ik ben de uitvaartbegeleider en ik denk dat ik niet op het juiste adres ben. Ik moest bij het benedenhuis zijn.

Geboren worden en doodgaan, twee heftige emoties, uitersten van het leven, maar zo dicht bij elkaar.